Wie twijfelde 17 jaar?
Ik dacht aan de maatschappij die verdeeld in voor en tegen en uiteindelijk de keus heeft overgelaten aan het lot. De afzonderlijke partijen hebben inderdaad kleur bekent in een moeilijke tijden.
Dit voelt voor mij als een zeer persoonlijke interpretatie.
Is dit een nette manier om te zeggen dat je er anders over denkt?
Ik schat Berlusconi hoger in. Die zal nog niet te veel roekeloze pogingen doen in wat ook maar behoorlijk doordacht en systematisch te werk gaan. Die ondergaat niet maar stuurt.
De politieke constitutie van een land veranderen vind ik vrij roekeloos en geeft denk ik de machteloosheid weer van een machtige man. Ik deel de mening dat
Bewust een constitutioneel conflict veroorzaken (regering tegen president), vonnissen naast zich neerleggen, instructies geven om deze niet uit te voeren, geen methode is om rust en eenheid te brengen, wat de poging des te roekelozer maakt. Dat hij voor zich zelf duidelijk heeft wat de gevolgen van zijn handelen zijn, wil niet zeggen dat het land over dezelfde doordachtzaamheid en systematiek beschikt, laat staan dat andere EU landen accepteren dat hij op deze manier de macht naar zich toetrekt.
Desondanks heeft Berlusconi misschien gelijk en is zijn land toe aan een constitutionele verandering en is het systeem van een premier en een president achterhaald. Daarnaast is de vraag wat de rol van het Vaticaan in Italie in de toekomst is. Geef een dergelijk debat echter de ruimte die het verdiend en moffel het er niet snel door onder valse voorwendselen.
Bovendien is de kwestie voor heel de EU belangrijk. Er zijn meer lidstaten met een verouderde en achterhaalde constitutie. Symboliek is goed voor de eenheid van een land, maar de verschillende staatsvormen kunnen voor een verdere groei van de EU een probleem vormen. Prinsjesdag is een typisch voorbeeld hiervan. Het is een jaarlijks evenement waarin politiek wordt gepopulariseerd. Dergelijke evenementen dragen bij aan het engagement van de Nederlander. Probleem is echter dat het potsierlijk en komisch is wanneer een staatshoofd met daadwerkelijke macht centraal zou staan bij een dergelijk evenement als prinsjesdag. De machtigste persoon van het land gedegradeerd tot nieuwslezer.
Waarom publieke, symbolische figuren in het politieke toneel kennelijk toch nog macht hebben, heeft te maken met ons erfgoed. De politieke macht van koninlijk huis is tanende. Iedereen kent de trias politicas van Montesquieu; de scheidig der machten. Hierdoor heeft het koningshuis een deel van haar macht verloren. Als er nu wordt besloten haar geheel van haar macht te ontdoen komt er een verschuiving in het machtsevenwicht. De vraag is dan of dualistische machtsverdeling voldoende is voor een rechtsstaat. Vanuit de westerse cultuur is juist de heilige drie eenheid een filosofische traditie en een van deze politieke poten opheffen brengt veel mensen in verlegenheid en twijfel.
Toch is in West-Europa een tendens van mono-isme waarneembaar. In de wetenschap blijkt de verhouding tussen eenheid een veelheid onhoudbaar en van daaruit vallen wetenschappers de cultuur van het volk aan op haar dualistische levensbeschouwing. Juist nu, nu het volk kwetsbaar is omdat zij nog geen alledaagse opvattingen heeft over haar nieuwe rechten, wordt zij aangevallen op haar dualisme dat haar de hoop verschafte op een beter leven.
De aanval wordt gevoed door mensen die hun kans zien in de onwetendheid van de mensen de macht te grijpen. Zij houden mensen voor dat de staat niet meer de bescherming nodig heeft die de mensen net op een ander vlak hebben opgegeven. Ik doel hiermee op de sucalarisering van de voorgaande jaren en het vooroordeel dat daar is ontstaan dat ook in de politiek er geen behoefte is aan een big brother, terwijl juist deze tijd waarin onze pas verworven privacy het meest in gevaar dreigt te zijn.
Daarom is berlusconi des te meer te vrezen. Het is een mediafiguur die weet hoe om te gaan met informatie. Zolang er een tegenwicht is dat richting kan geven is er niets aan de hand. Maar als hij de vrije hand krijgt is het nog maar de vraag of hij zich kan beheersen in het voordeel van het volk te heersen.
In het verleden is Heidegger hiervan een goed voorbeeld. Tijdens de opkomst van het nazi-regime en Hitlers schrikbewind vond hij Heidegger dat er naast een politiek leider ook een geestelijk leider moest zijn. Toen Hitlers ware aard naar boven kwam distancieerde hij zich van het nazisme, maar wat opvalt is dat in de titel van zijn boek Sein und Zeit hetzelfde dualisme opvalt, dat kennelijk geheel machteloos stond tegenover de politieke omgeving, maar wel te kennen gaf te geloven in een betere wereld.
