Dat dit een drogreden is die voor mij (en anderen) wat onaangenaam aanvoelt, daar ben je ondertussen op gewezen door ypsilon. Je hoeft iets niet te hebben meegemaakt om erover te kunnen praten/nadenken.Kiwiwoman schreef:Welzeker!
(En dus kunnen wij misschien beter over "bezieling" praten dan al die mannen, die het alleen maar intellectueel benaderen kunnen. Triest overigens voor hen.)
Wel, ik heb een drietal moeders hierover ondervraagd (als dat niet genoeg voor je is, dan wil ik er gerust meer ondervragen) en eerlijk waar, geen van de drie vond het nodig om het wonderlijke en heugelijke gevoel van de zwangerschap en het baren van een kind te verklaren door er een ziel bij te roepen.Kiwiwoman schreef:Twee zielen die (tot de geboorte) van 1 lichaam gebruik maken, want die ziel is er, zeker weten.
Noem het onwetenschappelijk, moet je zelf weten, maar ik vermoed, dat iedere vrouw het zo ondervindt.
Tot slot nog twee vraagjes aan zij die een ziel geloven: mag ik aannemen dat jullie de ziel als eeuwigdurend en onvergankelijk zien? M.a.w. geloven jullie dat zielen op een bepaald tijdstip (ik neem nu even voor het gemak de oerknal) ontstaan zijn en er sindsdien steeds geweest zijn (en er ook steeds zullen zijn), voortdurend op zoek naar nieuwe organismen om te bezielen.
En als tweede: geloven jullie in reïncarnatie? Daarmee bedoel ik het volgende: na het overlijden van iemand maakt de ziel zich los van het lichaam en nestelt zich in een ander (pas geboren) organisme. Indien ja, is die reïncarnatie dan ook soortoverschrijdend? Kunnen mensen bijvoorbeeld reïncarneren in parkieten en omgekeerd?
PS: Ik wil nog even vermelden dat ik dit een erg prettige discussie vind, die op een vriendelijke, aangename manier gevoerd wordt. Dank daarvoor aan iedereen die meediscussieert.