Ik ben een automonteur die 4 autos heeft van het zelfde merk en type.
3 autos zien er nog gaaf uit alleen hebben alle drie een mankement, waardoor ze niet rijden.
Een heeft een kapotte startmotor, de andere heeft een kapotte verdeler en de laatste heeft een kapotte carburateur.
De vierde auto is een lelijk verroest barrel, echter de motoronderdelen zijn goed en de auto loopt prima.
Nu sloopt de automonteur de vierde auto als onderdelen voor de andere drie, zodat hij drie piekfijne autos heeft. Niks mis mee zou je zeggen.
Zijn buurman de chirurg heeft vier patiënten
3 patiënten zijn vooraanstaande mensen met allemaal een fataal lichaamsdeel wat op begeven staat.
De eerste is een bio-medicus en wordt verwacht een belangrijke vondst te doen op het gebied van medicatie waar duizenden mensen mee gered kunnen worden. Maar heeft een lever nodig.
De tweede is een fysicus die bezig is de laatste hand te leggen aan een perpetual mobile. Maar heeft een nier nodig
De derde is staatsman en wordt verwacht belangrijke vredesbesprekingen te voeren die tot vrede zullen leiden. Maar heeft een nieuw hart nodig.
De vierde patiënt is een zwerver, geen familie scheldt naar mensen en er zijn geen hoge levensverwachting . De verwachting is dat hij altijd het zelfde miserabele leven zal leiden wat hij nu doet. Echter hij heeft alleen zijn sleutelbeen gebroken.
De chirurg zou in analogie van de automonteur er verstandig aan doen de lichaamsdelen te transporteren van de zwerver naar de twee geleerden en de staatsman.
Op welke rationele grond kan de chirurg niet de zelfde beslissing maken als de automonteur?
Het gaat mij hier niet om citaten uit het wetboek en de bijbel, maar om de discussie over het utilarisme dat beweert dat men voor de handeling moet kiezen die voor de meeste mensen het meeste geluk en het minste ongeluk op levert.