Waar is materie van gemaakt?

[spacebel]

Opmerking moderator

Deze topic is afgesplitst van deze topic.

 
Ik ga hier weer iets verder met het uitwerken van het idee. Ik noem dit het "spacebel model". Ik ga er van uit dat iedereen die verder leest het idee van een ether niet geheel verwerpt.
 
We beginnen met een geheel nieuwe start om te bedenken wat materie zou kunnen zijn.
 
Hiervoor starten we met een gehele lege ruimte zonder materie. Wat kunnen we over deze ruimte zeggen. Het is een drie dimensionale ruimte. Meer niet.
We weten dat dit niet overeenkomt met de werkelijkheid, er moet minsten iets zijn. Een deel van dat iets zou materie moeten zijn.
 
Laten we dan veronderstellen dat dit iets een bolvorm heeft. Je hebt dan maar 1 variabele nodig, de straal. Direct komt de vraag omhoog waar deze bol van gemaakt is. Deze vraag vermijden we door de bol hol te maken. Toch blijft er dan een wandje over en blijft de vraag waar dat wandje van gemaakt is. Niet van materie want dat willen nu juist uitvinden.
 
We nemen nu aan dat de wanddikte nul is, dan hoeven we niet te beantwoorden waar het van gemaakt is.
 
De vraag is nu. Kan dit wel een bol met wanddikte nul.
 
Ja dit zou kunnen ALS de wand een grensvlak is. Een grensvlak is altijd een scheiding tussen het ene en het andere. Denk aan een waterdruppel in olie. Daar is een grensvlak waar het water stopt en de olie begint. Een grensvlak zonder eigen dikte.
Ons grensvlak moet dus aan beide kanten iets anders bevatten. 
Nu komt er een aanname. De drie dimensies binnen de bol zijn niet dezelfde drie dimensies buiten de bol. Je zou kunnen zeggen dat de ruimte een zes dimensionale ruimte is en de enige manier is drie dimensies buiten de bol en dimensie 4,5,6 binnen de bol.
 
Dit wil ik even laten bezinken. Wordt vervolgt.

[zenn]

 
 
Nu komt er een aanname. De drie dimensies binnen de bol zijn niet dezelfde drie dimensies buiten de bol. Je zou kunnen zeggen dat de ruimte een zes dimensionale ruimte is en de enige manier is drie dimensies buiten de bol en dimensie 4,5,6 binnen de bol.
 
 

Volgens mij moeten de dimensies van binnen de bol ook buiten de bol aanwezig zijn.
 
Wat mij  bezighoudt zijn de krachten binnen de materie van waar komen die?

[317070]

Volgens mij moeten de dimensies van binnen de bol ook buiten de bol aanwezig zijn.

Nee, dat hoeft strikt genomen niet. Wiskundig is het wat moeilijk uit te leggen waarom niet. De uitspraak dat er IN de bol 3 andere dimensies zijn, klopt dan wel niet helemaal, maar kom. Ik kan me er wel iets bij voorstellen.
 
Ik zie nog niet de meerwaarde van de onderstelling dat er drie andere dimensies moeten zijn, in tegenstelling tot gewoon niets. Maar dat komt misschien nog. 

[spacebel]

De situatie tot nu toe is Lege ruimte met drie dimensies en een bol met drie andere of volgende dimensies. Dit lijkt nog lang niet op iets van materie.
We beginnen bij de bol. Meestal ligt aan een bolvorm bepaalde eigenschappen als oorzaak. Een zeepbel heeft een druk van binnen en het oppervlak wil kleiner worden.
We vragen ons dus af hoe deze bol kan blijven bestaan. Of wordt hij als maar kleiner of alsmaar groter ?. En wat als hij stabiel blijft, op welke diameter dan ?
 
Om deze vragen te vermeiden gaan we een situatie bedenken waardoor deze bel niet kleiner of groter kan worden. Dit doen we als volgt. Als deze bol een paar verbindingen naar "buiten" zou? hebben kunnen wij ons voorstellen dat deze bel niet zomaar kleiner kan worden en verdwijnen.
 
Stel we vullen de gehele ruimte met deze bollen(of bellen) en wel zo dat het volume van al deze bellen ongeveer 50% van de lege ruimte vult.
Deze situatie is natuurlijk heel oneerlijk. De lege ruimte heeft 3 dimensies en alle bellen hebben allemaal 3 aparte andere dimensies.
 
We gaan deze oneerlijkheid opheffen door alle bellen onderling met elkaar te verbinden. Bijvoorbeeld in de x- y- en z-richting.
 
We stellen ons dan voor dat deze verbindingen mooi vloeiend aan elke bel wordt verbonden. Nu moeten alle bellen dezelfde 3 dimensie hebben,maar alleen niet dezelfde als de "lege" ruimte.
 
Hoe ziet zoiets eruit.  We hebben nu een Schwarz P oppervlak gemaakt. Een klein stukje van zo'n oppervlak is in het volgende figuur te zien. In principe is het een oneindig grensvlak.

[Marko]

Het is nog steeds mogelijk dat één bol groter wordt en de andere eromheen op hetzelfde moment kleiner.

[spacebel]

Het is nog steeds mogelijk dat één bol groter wordt en de andere eromheen op hetzelfde moment kleiner.

Inderdaad is dat nog steeds mogelijk. Alles hangt af hoe dit oppervlak zich wil gedragen. Dit Schwarz P oppervlak deelt de ruimte prachtig in 50%-50% en is ook een minimaal oppervlak. Ook is de vorm van beide ruimtes exact aan elkaar gelijk. Dit klinkt bevredigend en in zekere zin ook logisch. Het zijn tenslotte beide 3 dimensionale ruimtes waarvan je ook dezelfde eigenschappen verwacht. 
Het is alleen de vraag of wij dit ook uiteindelijk als ideaal zien

[tempelier]

Volgens mij moeten de dimensies van binnen de bol ook buiten de bol aanwezig zijn.

Waarom?
 
Bedenk ook dat dimensies geen tastbare zaken zijn.
De dimensie is n geeft aan dat er n onafhankelijke richtingsgraden zijn.

[zenn]

3 dimensies l b h in een andere dimensie die geen l b h kent lijkt mij eigenaardig of ze zouden dan gescheiden moeten zijn

[317070]

3 dimensies l b h in een andere dimensie die geen l b h kent lijkt mij eigenaardig of ze zouden dan gescheiden moeten zijn

Nee, je kunt je voorstellen dat je overal 6 dimensies hebt, maar dat niet alle combinaties van die dimensies zijn toegestaan. Je zou dan kunnen een 3-dimensionaal oppervlak in die ruimte kunnen voorstellen van alle toegestane combinaties. Op de rand van die bol heb je dan een vouw van dat oppervlak loodrecht in de richting van 3 andere dimensies.
 
De 3 eerste dimensies 'stoppen' dan zogezegd aan de rand van de bol, en gaan loodrecht over in de 3 andere dimensies.
 
Akkoord, allemaal heel moeilijk te visualiseren en zo, maar wiskundig is het geen probleem.

[spacebel]

Als de ene ruimte groter wil worden zal dit ten koste gaan van de andere, vandaar de conclusie dat onze bellen niet meer  kleiner of groter kunnen worden. Ze houden elkaar exact in evenwicht, want ze bezitten beide dezelfde eigenschappen en hebben ook nog eens precies dezelfde vorm. Het enige wat lijkt te tellen is de vorm van dit grensvlak.
Als we in de ene ruimte zitten kunnen we nooit in de andere ruimte komen, maar we kunnen wel bemerken dat “onze” ruimte eindigt omdat we worden tegengewerkt. We voelen deze beperking als een kracht. Het grensvlak is in wezen niets anders dan een “krachtenvlak”
Wat voor evenwicht wil er ontstaan?
a. Een soort oppervlaktespanning zorgt voor evenwicht.
b. Het willen innemen van gelijk volume van beide ruimtes zorgt voor evenwicht.
c. Het vlak willen zijn van het oppervlak zorgt voor evenwicht.
d. Een combinatie van deze.
 
De voorlopige aanname is dat het grensvlak zo vlak mogelijk wil zijn.
Het wil ontbuigen, maar kan dat niet. Dit zorgt ook voor een mooi vloeiend oppervlak. Ook komt dit overeen met de eigenschap van een 1 dimensionale string uit de Stringtheorie. Deze string verzet zich tegen buigen. Je zou je kunnen voorstellen dat een string in dit model overeen komt met een lijn op het grensvlak.
Als het oppervlak zo vlak mogelijk wil zijn, dan is er een voorkeur naar zo weinig mogelijke verbindingen. Een oppervlak met vier verbindingen is in totaliteit minder gebogen. Dit is een Schwarz-D oppervlak. Nog beter zou zijn een oppervlak waar beide ruimtes maar drie verbindingen met zich zelf hebben. Dit is een oppervlak van Alan Schoen en is genaamd een Gyriod oppervlak. Ook hier zijn beiden ruimtes precies gelijk aan elkaar, alleen gespiegeld t.o.v. elkaar. De ene ruimte is linksdraaiend, de ander rechtsdraaiend. Minder dan drie verbindingen is niet mogelijk. De Gyriod lijkt dus de ideale kandidaat om dit grensvlak te vormen. Tot nu toe hebben we nog niets gezien wat op materie lijkt. Alleen een oneindige ruimte gevuld met een grensvlak. zie  https://en.wikipedia.org/wiki/Gyroid

[spacebel]

Het grensvlak is flexibel en streeft bij elke verstoring naar evenwicht. Hoe snel ? Hier komt de vraag naar traagheid omhoog. Als dit grensvlak dikte nul heeft lijkt er ook geen traagheid aanwezig, het is tenslotte niets. Elke verstoring wordt dan onmiddellijk met oneindige snelheid gecorrigeerd. Dit kan niet kloppen, wegens de maximum snelheid, de lichtsnelheid.
De oplossing ligt opgesloten in de gebogenheid van het oppervlak. Je kunt het streven naar vlakheid van het grensvlak als potentiële energie beschouwen. Elk stukje oppervlak wil met een zekere kracht terugbuigen naar de vlakke toestand, maar geen enkel stukje kan dat. Dit is op te vatten als potentiële energie. Zo heeft elk stukje oppervlak via de formule van Einstein E=mc2  een zekere massa. En massa betekent traagheid voor elk stukje oppervlak. In dit model van de ruimte ligt het voor de hand dat de lichtsnelheid een eindige waarde heeft, welke in verhouding staat met deze energie (z’n gebogenheid). Elk stukje oppervlak is zadelvormig en gaat van sterk gebogen naar vlak in sommige punten. De reactie snelheid is plaatselijk zeer verschillend maar in totaliteit moet het overeen komen met de lichtsnelheid.  
 
Materie
 
Het Gyroid grensvlak komt nu overeen met de “lege ruimte”. Waarom? Deze lege ruimte lijkt propvol. Alles is gevuld met overal dezelfde structuur met voortdurend drie verbindingen met zich zelf  en om elkaar heen.  Maar ...... Er is niets wat zich onderscheidt van de ander. Tot in het oneindige. Daarom noemen we deze ruimte leeg.
Deze lege ruimte heeft wel eigenschappen, maar deze zijn overal gelijk. Zodra zich iets zou onderscheiden dan kunnen we daar afwijkende eigenschappen aan hangen.  Zolang er niets herkenbaars is kunnen we deze ruimte óf vol óf leeg noemen. We kiezen ervoor hem leeg te noemen. (leeg van fouten (dislocaties) zou je kunnen zeggen)
Voor materie moeten we nu iets herkenbaars zoeken welke afwijkt van deze “lege ruimte” en we gaan dit doen door naar mogelijke fouten in de regelmaat te kijken. Voor de duidelijkheid noemen we één van de ruimtes “de ruimte” en de omringende de” anti-ruimte”.  In principe zijn ze gelijk.

[spacebel]

Hoeveel afwijkingen willen we eigenlijk vinden?  Voor stabiele materie en niet allerlei kortlevende deeltjes hebben we er maar drie nodig.  Alle kortlevende deeltjes vallen allemaal terug op deze stabiele. De stabiele deeltjes zijn:
Een elektron (licht deeltje met negatieve lading) 
Een proton (zwaar deeltje met positieve lading)
Een antineutrino (ongeladen deeltje met zo goed als geen massa)
Meer niet, want de neutron die we ook nodig hebben, is te maken uit een combinatie van een elektron plus proton plus antineutrino.  Met deze drie kunnen we alle bekende materie maken!
Laten we eens proberen een aantal afwijkingen te bedenken. Stel dat het mogelijk is een extra verbindingen te maken in één van de ruimtes. Deze extra verbinding zal een hoop stres in zijn directe omgeving veroorzaken. Omdat het oppervlak streeft naar de minst gekromde toestand zal deze afwijking veroorzaken dat alles in zijn omgeving een beetje naar buiten opschuift. Naarmate verder van deze extra verbinding zal het opschuiven minder worden. Je zou nu kunnen zeggen dat in de ruimte met alleen maar driepootjes er twee vierpootjes bij hebben gekregen. Stel dat we dit nog eens doen, weer een extra verbinding in de buurt van de eerste extra verbinding.  Nu is de situatie anders.  De eerste extra verbinding kon niet geweigerd worden door zijn omgeving. Maar met twee extra verbindingen kan de omgeving proberen deze twee extra verbindingen van elkaar te verwijderen. Zo zorgt het oppervlak om zo weinig mogelijk gebogen te zijn. De verwachting is dat deze twee verbindingen uit elkaar gedreven worden. De hele omgeving zal meewerken zo min mogelijk gekromd te willen zijn. De afwijking één extra verbinding kunnen we in zowel de ruimte als in de antiruimte bedenken. Deze enkele extra verbinding lijkt stabiel. Deze kan niet zonder reden verdwijnen.
Zo kunnen we ook denken aan het verwijderen van een enkele verbinding. Elke normale verbinding  eindigt aan beide kanten in twee andere verbindingen.
 

Er blijven 2 langpootjes over. Deze zullen zo recht en mooi mogelijk willen worden en misschien iets korter, maar ze zullen toch langer blijver dan de andere verbindingen. Vandaar dat ik ze langpootjes doop, ze onderscheiden zich alleen van de normale driepootjes door langer te zijn.
Maar het blijft heel moeilijk om te begrijpen hoe deze afwijkingen uitwerken in de andere ruimte. Ik ben er al lang mee bezig, maar toch blijft het ook voor mij moeilijk. In een Gyriod oppervlak wordt elke verbinding in de ene ruimte opgebouwd uit 10 verschillende verbinding uit de andere ruimte die elk een stukjes leveren aan  deze verbinding van de ene ruimte. Dit geldt andersom ook voor de anti-ruimte. Hoe deze anti-ruimte er dan uitziet na het verdwijnen van één verbindig in de gewone ruimte is ook voor mij nog niet helemaal duidelijk.  Er lijken 10 verbindingen van de anti-ruimte bij elkaar te komen, omdat er een verbindimg in de gewone ruimte collaps . Een 10-pootje in de anti-ruimte . En blijft deze dan stabiel.??.  We gaan gewoon verder.

[spacebel]

De simpelste fout kunnen we in ”gedachte althans” bedenken door één kant van een verbinding vast te “pakken” vlak bij de driesprong en proberen deze te verschuiven vanuit het midden naar één kant. We krijgen dan de situatie dat dit eind van deze verbinding in een vierpootje terecht komt. Wat overblijft van de oorspronkelijke drieweg is een langpootje. Zodra we dit pootje loslaten zal hij direct weer naar het midden van het langpootje gaan. Dit levert de minste stres op. Dan is het evenwicht weer herstelt. (waarschijnlijk werkt de sterke kernkracht zo. Zie verder in dit artikel)
Maar als we nu het volgende doen. Weer één kant van het pootje naar één kant tot een vierpootje. Nu gaan we van dat vierpootje een andere binding op dezelfde manier verplaatsen richting weg van het vierpootje. Dit herhaal je een tijdje waardoor het vierpootje steeds verder weg komt. Nu wordt het voor het vierpootje steeds moeilijker om weer terug te komen naar z’n oorsprong.
We houden dan na een tijdje één vierpootje en één langpootje over, welke waarschijnlijk niet meer de weg terug kunnen vinden. Zeer waarschijnlijk neemt de drang ook sterk af naarmate de afstand groter wordt.
Tot nu toe hebben we als mogelijke fouten gevonden:
a. Een verbinding extra en een verbinding te weinig.
b. Een “halve” verbinding extra of te weinig.
c. Dit kan in zowel de “ruimte” als in de “antiruimte”

Meer fouten lijken voorlopig niet in zicht.
Het voordeel is dat we dankzij de Standaard Theorie veel weten over de eigenschappen van materie.
Zoals Lading- Massa en Annilatie.

We beginnen met Annilatie. Als een elektron samenkomt met een anti –elektron (positron), dan verdwijnen beide onder uitzending van twee gamma stralen in tegenoverliggende richting.
Dus materie kan zomaar verdwijnen.?

Nu komt er een gok. Stel dat een elektron overeen komt met de fout ,één kant van een langpootje gecombineerd met een vierpootje in de anti-ruimte. Een positron komt overeen met een anti-langpootje gecombineerd met een vierpootje.
Zodra deze samenkomen ontstaan er alleen maar driepootjes , omdat een langpootje combineert met een vierpootje in dezelfde ruimte (het vierpootje van het positron). Hetzelfde geldt voor de anti-ruimte. Na het samenkomen houden we alleen driepootje over en we weten langzamerhand dat dit overeen komt met de “lege ruimte”. De rest energie wordt uitgestraald door de twee gamma’s (fotons) .
Tot nu toe weet ik niet welke fouten combineren tot een elektron, proton en antineutrino. Het kan in deze gok net zo goed een proton plus een antiproton zijn. Maar het moet wel logisch zijn dat een antineutrino een zeer bescheiden fout moet zijn. Geen stres voor de omgeving en geen lading. We komen er later op terug wat lading en massa zouden kunnen zijn in dit model.

[317070]

Een elektron (licht deeltje met negatieve lading) 

Een proton (zwaar deeltje met positieve lading)

Een antineutrino (ongeladen deeltje met zo goed als geen massa)

Eventjes tussendoor, protonen (en ook neutronen) zijn geen elementaire deeltjes: https://en.wikipedia.org/wiki/Standard_Model

[spacebel]

Dat is waar, ik wilde het simpel houden. Omdat alleen een proton en een neutron uit quarks bestaan , maar zover ik weet een elektron niet en van een antineutrino weet ik niet waar deze op zijn beurt uit bestaat. Als ik zou weten hoe een proton er uit ziet in dit model , bijvoorbeeld uit iets van een lange verbinding en twee korte, zou ik kunnen verwijzen naar twee soorten quarks. Dit durf ik nog niet, zodat ik dit maar vermeden heb. Ik wil vooral laten zien hoe dit model met allerlei eisen uit de standaard theorie zou kunnen omgaan.