Maar als er wel aanwezige zwaartekracht is krijgen we traagheid. Traagheid opzichzelf bestaat niet zonder de zwaartekracht toch?
Voorzover we hebben kunnen meten maakt dat nou precies niks uit. Raketten bewijzen dat elke dag. Die stoten met enorme snelheid een beetje massa weg (uitlaatgassen) en krijgen daardoor zelf een versnelling die tegengesteld gericht is aan die van de uitlaatgassen. Of ze dat nou doen nabij het aardoppervlak, nabij het maanoppervlak of ergens in de ruimte, als ze dezelfde hoeveelheid gas uitstoten met dezelfde snelheid, krijgen ze dezelfde versnelling. Allemaal via dezelfde wet, F=ma.
Waar je mogelijk mee in de war bent is dat die zwaartekracht zelf een kracht is die ook meespeelt in wat je ziet gebeuren, waardoor het lijkt uit te maken of je dat rakettruukje uithaalt in de richting van de aarde, er vandaan of juist dwars op dat zwaartekrachtveld. Maar dat is maar een kwestie van de waargenomen kracht splitsen in de zwaartekracht en die raketkracht.
Ik vermoed dat je een beetje in de war bent door die filmpjes van vrolijk op de maan rondspringende astronauten.
We nemen de astronaut, en laten hem een vertical sprong maken op de maan en op aarde:
Stel astronautmassa = 100 kg, en beenkracht astronaut= 2000 N.
F=ma ==> a = F/m = 2000/100 = 20 m/s²
De maan heeft een zwaartekrachtversnelling van 1,6 m/s², die naar beneden trekt. De astronaut houdt een nettoversnelling omhoog over van 20-1,6 = 18,4 m/s²
De aarde heeft een zwaartekrachtversnelling van 9,8 m/s², die naar beneden trekt. De astronaut houdt een nettoversnelling omhoog over van 20-9,8 = 10,2 m/s².
In het linkertekeningetje wordt de astronaut omhoog geduwd door zijn benen (blauwe kracht) en omlaag getrokken door de zwaartekracht (rood), de groene is wat er netto overschiet. Als je de rode kleiner maakt (maan), wordt de groene dus groter. Het lijkt alsof hij op aarde trager springt, maar dat heeft dus niks met traagheid in de zin van inertie te maken. Het is een kwestie van resultaat van krachten.
Om dat aan te tonen maken we voor onze astronaut een karretje op rails, en een stootblok. De zwaartekracht wordt nou tegengewerkt door de rails (normaalkracht, violet, die voel je onder je gat als je op een stoel gaat zitten) en als de astronaut zich nou afzet tegen het blok is al zijn beenkracht beschikbaar voor een nettokracht in de bewegingsrichting. Neem die railtoestand mee naar de maan, de rode wordt kleiner, daardoor de violette ook, maar in de bewegingsrichting gebeurt er niks. De astronaut op het karretje schiet even vlot van het blok weg als op aarde (even afgezien van kleine wrijvingseffecten).
Dus hoewel hij zich in een ander zwaartekrachtsveld bevindt is zijn inertie even groot, zelfde kracht geeft zelfde versnelling. Dat kun je pas met je eigen ogen waarnemen als je je dwars op dat zwaartekrachtsveld beweegt.
Jij noemt dat misschien traagheid, maar dat heeft dus niks met traag bewegen te maken, en niks met zwaartekracht.
). Dit wordt blijkbaar vanzelfsprekend gevonden.
) krachtmeter mee en een massa van 1 kg op een wrijvingsloze rail, en ik vertel je precies hoeveel rondjes mijn draaimolen per minuut om zijn as draait. En dan mag je die draaimolenkamer hier op aarde plaatsen, op de maan, of ergens in de ruimte, maakt niet uit.
